Τα συναισθήματα που μπορεί να νιώθουν οι γονείς είναι ανάμεικτα. Μπορεί να υπάρχει θυμός, ίσως και λίγο ντροπή που χωρίζουν ή για το πως μπορεί τα πράγματα να βγήκαν εκτός ελέγχου, ίσως και φόβος για το τι θα γίνει με τα παιδιά.
Αν είσαι ο γονιός που έχεις την κηδεμονία, αυτό έχει τις δικές του δυσκολίες αλλά και το να μην βλέπεις τα παιδιά όσο πριν το χωρισμό είναι αρκετά δύσκολο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να σκεφτούμε τι είναι καλύτερο για τα παιδιά αλλά και για τον εαυτό του ο κάθε γονιός. Ο κάθε γονιός μπορεί να σκέφτεται ότι έχει δίκιο να είναι θυμωμένος. Όμως ίσως θα πρέπει να αναλογιστεί κατά πόσο αυτός ο θυμός του κάνει καλό ή μήπως είναι τοξικός για τον ίδιο.
Είναι σημαντικό ο κάθε γονιός να παίρνει ίσως και κάθε μέρα ή ίσως μια φορά την εβδομάδα χρόνο για να σκεφτεί τι έχει χάσει. Με αυτό τον τρόπο γίνεται επεξεργασία της απώλειας, κάτι απαραίτητο για να μπορέσουν οι γονείς να πορευθούν στην ζωή τους και να είναι τις υπόλοιπες ώρες παρόν για τα παιδιά τους. Η κάθε κουλτούρα έχει για αυτό ακριβώς το λόγο υιοθετήσει διαδικασίες αποχαιρετισμού για παράδειγμα όταν πεθαίνει κάποιος οι οποίες αποτελούν ουσιαστικά διαδικασίες διαχείρισης απώλειας. Και στο χωρισμό κάποιος βιώνει πραγματικά παρόμοια αισθήματα είτε ήταν επιλογή του να χωρίσει είτε όχι. Αν αρνηθεί, «πολεμήσει» κάποιος το πένθος αυτό, αυτό θα υποβόσκει και πιθανόν θα γίνεται μεγαλύτερο. Θα είναι πιο εύκολο έτσι να θυμώνει και να μνησικακεί με τον πρώην σύντροφό του/της και πατέρα ή μητέρα των παιδιών του. Ο θυμός αυτός είναι τοξικός για τον ίδιο του/της εαυτό καταρχάς. Είναι σαν το δηλητήριο που το πίνει κανείς ελπίζοντας να το πιεί ο εχθρός του. Όμως αυτός που πληγώνεται δεν είναι ο πρώην σύντροφος αλλά ο εαυτός του/της και πολύ πιθανόν και τα παιδιά.
Αν οι πρώην σύντροφοι επιτρέψουν στον εαυτό τους να βιώσουν άλλα συναισθήματα που υποβόσκουν του θυμού, όπως στεναχώρια ή άγχος για το τι θα γίνει, αυτά μπορεί να είναι πιο εύκολο να τα διαχειριστούν. Ο θυμός τείνει να μας κάνει να θέλουμε να επιτεθούμε σε κάποιον και συνήθως στον/στην πρώην σύζυγο. Αυτό όμως δεν είναι εποικοδομητικό. Καταρχάς συνήθως ο/η άλλος θα αντεπιτεθεί. Όποτε καταλήγεις να αναβιώνεις τα ίδια αρνητικά συναισθήματα ενώ έχεις χωρίσει και άρα δεν υπάρχουν τουλάχιστον τα θετικά συναισθήματα που μπορεί να υπήρχαν πριν, όπως και καταστάσεις για τα οποία υποτίθεται ότι χώρισες. Θεωρητικά οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί δεν θέλουν να βιώνουν άλλο τους τσακωμούς και μία τοξική και για τους δύο κατάσταση. Δεν έχει νόημα να χωρίζεις και να συνεχίζεις να βιώνεις τις ίδιες καταστάσεις και συναισθήματα.
Το να κατηγορείς τον/την πρώην σε κρατάει κολλημένο εκεί, δε σε αφήνει να προχωρήσεις συναισθηματικά. Σίγουρα για να μην γίνει αυτό χρειάζεται πειθαρχία, δεν είναι εύκολο. Για παράδειγμα όταν σκέφτεσαι αρνητικά για τον πρώην σύντροφο έχεις κολλήσει. Όταν μέσα στο κεφάλι σου τον βρίζεις έχεις κολλήσει. Αυτά θα έπρεπε να λειτουργούν ακριβώς σαν ένα ξυπνητήρι που θα σε ξυπνήσει. Όταν ακούς κριτική στο κεφάλι σου να συνειδητοποιήσεις ότι κάτι δε πάει καλά. Κάτι λείπει. Κάτι γίνεται, καταρχάς είναι σημάδι ότι μάλλον χρειάζεται να θρηνήσεις λίγο, είναι στεναχώρια από κάτω. Δεύτερον πρέπει να προχωρήσεις με την «πραγματική» σου ζωή και όχι αυτή που ήθελα και δεν έζησα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να δεις τι θα κάνεις τώρα, με αυτά τα δεδομένα.
Μόλις λοιπόν αρχίζει η μνησικακία, βαθιές ανάσες και προσπάθεια να βιώσεις το πένθος. Πάρα την στεναχώρια μπορεί να βιώσεις και χαρούμενες στιγμές, όταν βλέπεις τα παιδιά, ή όταν είσαι και μόνος/μόνη ως μια ευκαιρία να ξεκουραστείς. Τα παιδιά χρειάζονται ένα γονιό που «είναι εδώ τώρα» και όχι κάποιον που είναι κολλημένος στο παρελθόν. Έναν που δεν κριτικάρει στα παιδιά τον/την πρώην ή τα ίδια τα παιδιά. Κάποιος που ενθαρρύνει την παρουσία του αλλού γονιού. Α τι ωραία αύριο θα είστε με τον πατερά/μητέρα σου! Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς. Στις δύσκολές στιγμές, ανάσες, ίσως ένα περπάτημα και ίσως ένα τηλέφωνο σε φίλους. Όχι όμως για να διαμαρτύρομαι για τον πρώην συνέχεια. Θα γίνει και αυτό είναι λογικό αλλά χρειάζεται να προχωρήσεις από αυτό κάποια στιγμή. Είναι οκ να είσαι στεναχωρημένος/η, αλλά να μην είσαι κολλημένος. Είναι πολύ σημαντικό να «αγκαλιάσεις» την ζωή τώρα όπως είναι, να βάλεις δράση και να συνεχίσεις να ζεις. Μπορείς να σκεφτείς τι καινούργιο μπορεί να σε περιμένει παρακάτω.
Βιβλιογραφία
Dr. Alan Fruzzetti, (2006). The High-Conflict Couple: A Dialectical Behavior Therapy Guide to Finding Peace, Intimacy, and Validation. New Harbinger Publications, Inc.
Dr. Alan Fruzzetti, (2012). The Family Guide to Borderline Personality Disorder: Finding Peace in Your Family Using Dialectical Behavior Therapy. New Harbinger Publications, Inc.
